یا ام البنین علیها السلام

یک گوشه ی بقیع کنار چهار قبر

مشغول گریه زاری و سرگرم مرثیه

لا تَدْعُوَنّیت زده آتش به قلبها

ای بهترین ادامه ی زهرای مرضیه

                

دور و بر تو بال زنان ؛ هر کبوتری
از ناله ی تو ناله ی جانکاه می کشد

با شاه تیرهای خودش روی بوم خاک

تصویری از عمود و سر ماه می کشد

        

مقتل نوشته است که مروان سنگ دل 

از سوز گریه ی تو زمین گیر گشته است

خانم شما شنیدی و از هوش رفته ای

پس حق بده ؛ عقیله اگر پیر گشته است

           

عمری گریستی به پسرها نه...بر حسین

تنها دم از غریبی دلدار می زدی.      

هر وقت روضه خوانی تان با سکینه بود

سقّای روضه می شدی و زار می زدی.

هربار ظرف آب گرفتی به دست خود

سردی آب ؛ جان و دلت را کباب کرد

تکرار کرد با تو نه یک دفعه ؛ بارها---

---کاری که آب روز دهم با رباب کرد

از چار تا رشید دلاور نصیب تو
از دشت کربلا سپری تکه تکه است.

در سوگ لاله های بدون سرت فقط
سهمیّه ی شما جگری تکه تکه است

سوزی که داشت حالت مرثیه خواندنت

انداخته ست در دل ما شور و شین را

آموختی به هرچه کنیز است و نوکر است

جارو کشی بزم عزای حسین را

محمد قاسمی