ایتها الصدیقه الشهیده ...

بِسم الله الرّحمٰن الرّحیم

گرچه پنهان است ، پُشت دست معجر، روی تو

صبح و شب خیره ست چشم بچّه هایت سوی تو

آتش آهم شرر بر جان هستی می زند

هر زمانی می نشینم همسرم پهلوی تو

از درودیوار جای اینکه آید بوی دود

بیشتر حس می شود مینوی احمد، بوی تو

با همان چشمی که نیمه باز مانده کن نگاه

قوّت از پایم گرفته ، لرزه ی زانوی تو

هر دو در اوج جوانی میل پیری کرده اند

هم سوادِ موی مردت ، هم سوادِ موی تو

خانه را جارو زدی و شرم من شد بیشتر 

تا که دیدم شد عصایت دسته ی جاروی تو

آسیابت را مگردان جان زینب بعد از این

چون دهان وا می کند زخم روی بازوی تو

بچّـه ها مثل من از خواب و خوراک افتاده اند

خورده اند از بس عزیزم غصّه ی پهلوی تو

محمدقاسمی