یا محسن به علی علیهما السلام

با دستمال بسته به سر، رفت پُشت در

گرچه ز فرط گریه سراپاش ضعف داشت

دشمن، پی شکستن حُرمت رسیده بود

او حیدرانه آمده بود و نمی گذاشت

رَخت عزای ختم رُسُل بود بر تنش

وقتی محاصره ، وسط درد و داغ شد

یک سوّم از تمامی سادات کشته شد

روزی که میخ ، در اثرِ شعله ، داغ شد

او بار شیشه داشت که آن روز خُرد شد

وقتی شکست سینه و پهلویش از لگد

هر چه کشید فاطمه از کینه ها کشید

هرچه کشید همسر او بود از حسد

ارکان عرش هم به تلاطم دُچار شد

تا اینکه گفت : مادر ما، وای محسنم

با دست بسته چون که گذشت از کنار در

دیدند گفت : شیر خدا ، وای محسنم

زینب ، به قتله گاه نرفته ... نگاه کرد

افتاده مادرش به کنار برادرش

در کوفه نه همین وسط صحن خانه دید

خاکستری ست ماهِ عٌذار برادرش

محمد قاسمی